DİKTATÖRLERİN KADINLARI

 

Yirminci yüzyılda düşünceleri, eylemleri, orduları, fanatik taraftarlarıyla dünyayı kasıp kavuran, yıkıcı ve yakıcı savaşlara girişen, rüzgar gibi geçen diktatörler..Ve çoğu zaman bu diktatörlerin kaderini belirleyen sevgilileri ve eşleri.

Belçikalı tarihçi- yazar Diane Ducret yeni piyasaya çıkan ‘Diktatörlerin Kadınları’ isimli kitabıyla Mussolini’den Hitler’e, Mao’dan Stalin’e dikta yoluyla iktidara gelmiş isimlerin özel hayatlarını araştırarak arkalarındaki ‘gizli’ güçleri kaleme almış.
 

 

Fransa’da Bestseller listelerinde adına sıkça rastlanan Ducret, Hitler’in Beatles ve Rolling Stones’tan daha çok hayran mektubu aldığını öğrendiği an kitabı yazmaya karar vermiş.

 

Şüphesiz her erkeğin olduğu gibi güce, iktidara, otoriteye sahip bu erkeklerin de sevdikleri, danıştıkları, iktidara gelmelerine yardım eden her biri birbirinden farklı pek çok kadın vardı.
 

 

Ancak her birinin ortak noktası; bir diktatörü kendi hayatlarından çok sevmiş ve aşkları uğruna her şeyi feda etmeye hazır olmuş olmaları.

Romanya diktatörü Nikolay Çavuşesku ve eşi Elena Çavuşesku kurşuna dizilirken

Hitler’in aşkı uğruna altı çocuğunu öldürmeye ve intihara karar veren Magda Goebbels ya da eşinin işlediği suçları hazmedemeyerek intihar eden Nadya Stalin en etkileyici yaşam öyküsüne sahip olan kadınlardan.

Stalin ve Nadya

Tek bir eşe sahip Miloşeviç’in esprili bir sözü var kitapta: ‘Her liderin arkasında bir sevgili bulunur denir. Öyleyse ben asla büyük bir lider olamayacağım.’ ..

Slobodan Miloşeviç

Dünyada bir milyondan fazla satan Diktatörlerin Kadınları, Destek Yayınları’ndan Dr. Elif Ertan çevirisiyle yayınlanmış.

Kitabın arka kapağı ise ilgi çekici…

Adları İnessa, Clara, Nadia, Magda, Felismina, Çiang Çing, Elena ve Catherine'ydi...
Adları Lenin, Mussolini, Stalin, Hitler, Salazar, Mao, Çavuşesku, Bokassa'ydı.
Onlar diktatörlerin kadınlarıydı!
Kimi fahişeydi, kimi eğitimli bir burjuva… Kimi geçici heveslerin, kimi büyük sevdaların kadınlarıydı. Adları büyük adamlar, adları küçük o kadınlara bazen tecavüz etti, bazen baş tacı etti. Ama o diktatörler dönüp dolaşıp o kadınlara sığındılar.
O kadınlar bazen eş, bazen dost, bazen akıl hocası, çoğu zaman sevgiliydiler; hem galip, hem mağlup, hem kurbandılar.
Ve dünyanın en ürkütücü erkeklerini cinselliklerini kullanarak zapturapt altına almayı başarmışlardı. Bazen gölgede kaldılar, bazen gerçek hükümdarlar oldular.
Bu kitapta o kadınların o erkeklerle karşılaşmalarını, baştan çıkarma taktiklerini, aşk ilişkilerini, siyasal rollerini, yatak hikâyelerini ve trajik kaderlerini bulacaksınız.

İyi okumalar

Hülya Meral

hulya_meral@hotmail.com

twitter.com/hulyameral

Facebook: Hülya'nın Valizi

 

 

 

 

 

KONYA, MEVLANA VE AŞK

 

Konya’dayım, Evliyalar şehrinde..

Aralık ayıyla dalga geçer gibi hava şahane..Sabah 8.10'da kalkan uçak 50 dakika sonra iniyor piste. Çıkışta bekleyen Havaş otobüsüne bindiğimizde yarım saatte bizi şehrin merkezine götürecek yolculuğumuz da başlıyor.

Otobüste pek çok grup var. Bir grup oylama yapıyor, Mehmet Yaşin’in gittiği yerlere mi Vedat Milor’un ziyaret ettiği lokantalara mı gideceklerine karar veriyorlar.  Anlaşılan o ki, kahvaltı mekanıyla başlayıp dönüş uçağına binene kadar şehre özgü tatları denemeyi düşünüyorlar.

 

Otobüsten Alaaddin Tepesi önünde inip çarşıyı gezerek kahvaltı edecek mekan bakıyorum. Bir süre dolaştıktan ve soruşturduktan sonra İstanbul Pastanesi’ni bulup fırından yeni çıkmış börekleri mideye indiriyorum. Daha çok gençlerin takıldığı bir pastane ve Anadolu’nun pek çok yerinde olduğu gibi bir ‘buluşma mekanı’ burası..

 

Kahvaltıdan sonra Alaaddin Tepesi’nin arka tarafına dolanıp Valilik Binası’nın önünden 500 metre yürüdükten sonra  Mevlana Müzesi’ne geliyorum. Yol boyu sağlı sollu Konya şekeri, hurma şekeri, pişmaniye satılan dükkanlar var.

 

Meydan çok kalabalık ama herkes sözleşmiş gibi, telaşsız. Bu derin sessizlikte tur otobüslerinden inenleri izliyorum.. Müzenin hemen karşısında ünlü Üçler Mezarlığı yer alıyor.

 

Her yolculuğun bir bahanesi vardır ya benim bahanem de bu müze- türbe. Müzeye girişimi özellikle geciktiriyorum, hazır hissettiğim anda girmek istiyorum. Kolay değil, dünyaca tanınan, bilinen bir kültürün temsilcisinin mezarının yanıbaşındayım.  

800 yıl önce bu topraklarda yaşamış, kendini ‘Kuran’ın şerefli bir kölesi, Hz. Muhammed’in ayağının tozu olabilme heyecanında bir aşık’ olarak görenin yakınındayım.

 

‘Seni her şey terk eder, hatta seni en başta sen terk edersin. Seni terk etmeyen Yüce Aşk’tır’ diyerek gönlündeki sevgiyi, ilahi Aşk’ı anlatan; sözleri ve davranışları yüzyıllardır onlarca ülkeye, kültüre, milyonlarca insana örnek olmuş ‘Güneş’in ışığından faydalanmaya gelmişim.

 

Hemen yanındaki Sultan Selim zamanı inşa edilmiş Selimiye Cami’ne girip dolaşıyorum. Dönem itibariyle camiye Mimar Sinan’ın katkısının olmaması çok mümkün değil ama kaynaklarda iki farklı görüş yer alıyor. Yani bu cami için kesin bir dille Sinan’ın eserlerindendir diyemiyoruz.

 

 

Cami’yi  dolaşırken bir anda içerisi doluyor, kadınlar telaş içinde, ezan okunuyor. Pencere kenarına çekilip namaz kılanları rahatsız etmemeye çalışıyorum. Pencerenin önüne Kuran okurken kullanılması için rahle konulmuş, iki kişinin sığabileceği taşa oturup sessizce beklerken iki şık kadın beliriyor yanımda. Bir tanesi gülerek, vakurla ‘her zamanki gibi vip yer bulduk kendimize’ deyip oturdukları yerde namaz kılmaya başlıyor. Diğeriyse ona katıldığını belirtiyor.. Camide bile Vip hayatlar yaşamak istiyoruz, ne enteresanJ

Bu Cami’nin avlusu farklı şehirlerden, ülkelerden gelenlerin önce bir soluklanıp sonra Mevlana’yı görmeye geçtikleri alan. Türkiye’de yaşayanlar çoğunlukta olmak üzere yabancı uyruklu insanlar da kilometrelerce yok kat edip buraya kadar gelmişler.

 

Kalabalık her geçen dakika artıyor. Bahçede, avluda ve şadırvanın çevresinde iğne atsan yere düşmüyor.

 

 

Nefse dair ne varsa, her birini Çelebiyan kapısında bırakıp girmeye hazırlanan kalabalık birbirine saygılı. O sırada tıpkı Mevlana’nın dediği gibi ‘Hafızamdaki bütün harfleri döktüm, alfabesizim!

 

 

Avluda çoğu zaman ekranda gördüğümüz, bazen Cihangir’de rastladığım birkaç gazeteci- yorumcu ve köşe yazarı sessizce eşleriyle ya da birbirleriyle oturuyor.

Tek tek Derviş Hücreleri’ni dolaşıp Mesnevi’nin okunduğu bu tılsımlı odalarda Mesnevi örneklerini, semazen kıyafetlerini, musiki aletlerini, buhurdanlıklardan seccadelere kadar pek çok özel eşyayı görüyorum.

En etkileyicileri hiç şüphesiz Mevlana’nın ‘ayna’sı Şems Tebriz-i’nin başına taktığı, keçe üzerine kelime-i tevhid ve Allah yazılmış bir çeşit başlık, yani ‘serpuş’ ile

 

gövdesi rumi paletlerle süslenmiş ‘alem’, bir de Mevlana’nın oğlu Sultan Veled’e ait, üzerinde Allah’ın 99 isminin yazıldığı ‘tılsımlı gömlek’..

 

Aşıkların gönüllerinin yanışıyla gözyaşları akmasaydı, dünyada su da olmazdı, ateş de..

 

 

Odalardan sonra sıra tepesi yeşil kubbeli, Mevlana’nın ve oğlu Sultan Veled’in üst üste konduğu sandukayı ve babası Bahaddin Veled'e, diğer oğluna, torunlarına ait yanlarındaki diğer sandukaları görmeye geliyor sıra.

 

İçeriye girdikten sonra sandukaların önüne gelenlerin dua etmesi ve yavaşlaması sebebiyle ağır akıyor sıra. Sandukalardan sonraki kubbeli alan Semahane.


Burada insanlar yerlere oturmuş, kimi ağlıyor kimi birşeyler okuyor. ‘Aşıkların gönüllerinin yanışıyla gözyaşları akmasaydı, dünyada su da olmazdı, ateş de..’ diyor mesnevi’de. Burada insan kendini büyük bir okuldaymış gibi hissediyor. Gördüğünüz ve  görmediğiniz her şeyin bir manası var sanki.

Hemen bitişiğinde Mescid’in bulunduğu alanda Selçuklu ve Osmanlı dönemine ait paha biçilemez el yazması Kuran’lar ve Mesnevi-i Şerif’ler var. Rivayete göre kibrit kutusu büyüklüğündeki Kuran-ı Kerim’i yazan kadının, eser bittikten sonra gözlerini kaybettiği söyleniyor.

 

Dervişlerin namaz kılarak ayak ve baş kısmını yıprattıkları devasa büyüklükteki ipek, el yapımı seccadeler çok etkileyici. Bu alanda fotoğraf çekmek yasak.

KAZANIN ALTINA AYAKLARINI SOKARAK AŞI KAYNATAN ATEŞBAZ

Çıktıktan sonra karşı çarprazındaki Matbah-ı Şerif’e (Mutfak) geçiyorum. Burası hem derviş adaylarının eğitim, öğretim, terbiye mekanı olmuş, hem de yemek pişirilen pek çok ocağın, yer sofrasının bulunduğu, karınların doyduğu büyük bir alan.

Matbahta geçen bir olay şöyle anlatılır: ‘Dergah öğrencilerinden Yusuf bir gün, mutfakta odun kalmadığını arz etmek üzere Mevlana’nın huzuruna girer. Mevlâna lâtife olarak: "Kazanın altına ayaklarını sokarak kazanı kaynat" der ve Yusuf, ayak parmaklarından çıkan alevlerle aşı pişirir. Kerametin açıklanmasından yana olmayan Mevlâna bunu görünce biraz da lâtife ile: "Hay Ateşbaz Hay" der. O andan sonra Yusuf’un adı Ateşbaz olarak anılmaya başlanır.

 

Mutfak ve kilerde, mideler için lâzım olan "aşı" hazırlamanın yanı sıra, bundan çok daha önemli olanı, ruhlar için gerekli olan "aşkı" da hazırlar Ateşbaz. Mevlana’nın babası Bahaddin Veled tarafından dergaha öğrenci olarak kabul edildiği için de ayrıca özel bir yeri vardır Ateşbaz’ın.

GEZ DÜNYAYI GÖR KONYA’YI

Gez Dünyayı, Gör Konya’yı diye boşuna dememişler. Mevlana Müzesi’nden çıkıp karnımı doyurmak üzere müzenin karşısındaki yolu dümdüz takip ederek Köşk Konya Mutfağı’na geldim.

 

Önce Konya’nın meşhur çiçek bamyasından yapılan bamya çorbasının tadına baktım,

Çiçek bamya

 

akabinde etli ekmek ve güveç kaplarda servis edilen kaymaklı yoğurttan söyledim. 45 çeşit bitkiyle yapılan restorana özgü demirhindi şerbeti ile tatlı olarak yine yöreye özgü sacarası’nı denedim. Bamya çorbası haricinde hepsi mükemmeldi. (çünkü nerdeyse içinde bamya ve et parçaçıkları yoktu) Servis yavaştı.

Yemekten sonra niyetim hava kararmadan ‘Sen nasıl bir pınarsın Mevlana’m, içtikçe daha çok susuyorum’ diyen Şems Tebrizi’nin türbesini bulmak. Valilik Binası’nın karşısından geçip 100 metre yürüdüğümde köşede kestane satan esnaf, önünde durduğum yerin aradığım yer olduğunu söylüyor.

 

Mevlana Türbesi’nin aksine, kapının önünde nerdeyse hiç insan yok. 21. Yüzyılda bile hala aynı önyargılar devam mı ediyor diye düşünerek yavaşça içeriye süzüldüm. İçerde müezzin de dahil 10 kişi kadarız. Şems’in sandukası oldukça ihtişamlı. Eminim kendisi düz ve gösterişsiz bir bez parçasını tercih ederdi.. Sandukanın altında bir mahzen var. Şems’in kabri ve öldürülüp atıldığı kuyu bu mahzende korunuyor..

 

Ezan okumak üzere olan müezzinin uyarısıyla sanduka önünden çekilip üst katta ezanın bitmesini beklemeye koyuldum. Ezandan bir 10 dakika sonra yükselen uğultuyu duyup aşağıya indiğimde, akın akın insan kalabalığının geldiğini görünce etkilenmedim desem yalan olur. Bir anda çevremde, Türkçe konuşanların haricinde Japonca, İngilizce, Farsça konuşan, rehberlerini dikkatle dinleyen onlarca insan... Ardından çıkıp Şeb-i Arus törenlerine katılmak ve o ruhani havayı solumak için herkes gibi kendi kabuğuma çekiliyorum.

MERAM BAĞLARI

Şanslı olmalıyım ki ikinci gün hava yine şahane. Sabah kahvaltısını Mevlana’nın sık sık yürüyüşe çıktığı Meram Bağları’nda yapmak istiyorum. Yolun sağında ne olduğunu anlamakta zorluk çektiğim devetüyü renginde uzayıp giden küçük dağ kümeleri var. Dikkatlice inceleyince bu kümelerin şekerpancarı, arazinin de bir şeker fabrikasına ait olduğunu kısa süre sonra anlıyorum.

Meram Bağları deyince akla uçsuz bucaksız bağlar, bahçeler ve bu bağları sulayan nehir akla geliyor. Bağ diyemesek de evet yeşil bir alan var, burası çay bahçesi ve restoran haline getirilmiş. Yol boyu sağlı sollu lüks villalar göze çarpıyor. Bu villalar şehre 10 dakika uzaklıkta ancak halk tarafından yazlık olarak kullanılıyormuş.

Tekrar merkezdeyim, sora sora, ismiyle ünlü Kadınlar Pazarı’nı buldum ve üst kata çıkıp büyük bir düzenle sıralanmış rengarenk sebze meyveyi, alışveriş yapanları izledim. Çevresi biraz Tahtakale’yi andırıyor. Hediyelik eşya almayı planlıyorsanız pek çok şey var.

Kadınlar Pazarı

Buradan çıkıp biraz yürüdükten sonra Alaaddin Tepesi’ne çıkmak zaruri. Şehri, Mevlana’nın yeşil kubbesini bu tepeden görebiliyorsunuz. Çay içip Alaaddin Keykubat Cami’sini de şöyle bir dolaştıktan sonra

Alaaddin Keykubat Cami

hemen arka sırtındaki Karatay Medresesi’ni buluyorum. Yıllarca tarih derslerinde okutulan bu medreseyi görmeden gitmek olmazmış, keza Selçuklu devri taş işçiliği örneklerinden uzun kapı girişine bayıldım.

İçerideki mozaik çinilerin çoğu dökülmüş, genellikle turkuaz, siyah ve lacivert renkte yapılmış çiniler sekiz köşeli yıldız ve kare şeklinde.

Karatay Medresesi’nin hemen ilerisinde İnce Minareli Medrese görünüyor. Burası aynı zamanda şehre ilk indiğimiz nokta. Medresenin kapısı yine Selçuklu taş işçiliği.

İnce Minareli Medrese

Çapraz tonozlu girişi geçince  divanhane bölümüne giriliyor. Ortada havuz,  üzeri kubbeli, kare planlı avlunun çevresinde alçak girişli, beşik tonozlu dikdörtgen öğrenci hücreleri yer alıyor. Odalarda Anadolu’nun çeşitli illerine ait Selçuklu zamanından kalma ahşap oymalı kapı kanadı, güneş saati, mihrap, kitabeler ve çeşitli at, melek figürleri bulunuyor.

Kapı kanadı

Medreseden çıkıp öğlen ve akşam yemeğini birleştirip 105 yıllık emektar lokanta Hacı Şükrü’de alıyorum soluğu.. Ünlü fırın kebabından yemeden ayrılırsam aklım kalacağından ilk önce kebap siparişi veriyorum. İçerisi oldukça kalabalık, buna rağmen kebabın 100 küsur yıllık sırrını öğrenmeden duramadım.

Yöredeki merinos cinsi koyunlar ve koyunların ön kol ve kaburgaları kullanılıyormuş meğer. Hayvanın yaşına göre pişirme süresi değişiyormuş. Fırın kebabı kendi suyuyla, yağ eklemeden, bakır tepsiye konarak ama en önemlisi meşe odunu ile odun fırınında dinlene dinlene pişiriliyor. Kebabın yanına ayran söylemeyi ihmal etmiyorum çünkü önceki mekanda yoğurt mükemmeldi, yüksek ihtimalle buradaki de şahanedir diye düşünüp yanılmıyorum.   Demek ki Konya’da yetişen hayvanın etini, sütünü denemeden gitmemek lazım..

Farkındaysanız pek yemek fotoğrafım yok keza her defasında dolaşmaktan yorulmuş ve bir an önce bir şeyler yeme telaşında olduğum için yemeklerin fotoğrafını çekmeyi unutmuşumJ Hep tabakların sonunda aklıma geldi;)

Ne demiştim? Her yolculuğun bir bahanesi vardır.. Bu yolculuk kuşkusuz Mevlana Celaleddin Rumi’nin ölüm yıldönümü dolayısıyla gerçekleşmişti ama Konya mutfağını tatmak, o eşsiz lezzetlerin izini sürmek de ikinci önemli nedendi diyebilirim.

Akşam havaalanına doğru dönüşe geçiyoruz. Alın size bir etkileyici an daha.. Tebrizli Şems'in topraklarından gelen Tahran peronunda check-in yapan İranlılar hep bir ağızdan, coşkuyla, keyifle bir acem türküsü tutturuyor. Türküye elle tempo tutanlar ortamı daha da coşturuyor. (Bu arada Konya- Tahran uçuşu olduğu fark ediyorum tabii..)

Size tavsiyem şehrin tadını çıkarmak istiyorsanız ilkbahar veya sonbaharın ilk ayları en uygun zamanlar, zira benim gibi Aralık’ta giderseniz şehrin en kalabalık (ama en renkli) ve hareketli zamanları.

Hamuş 1: Elif Şafak’ın Aşk, Ahmet Ümit’in Bab-ı Esrar kitaplarını okuduysanız Mevlana’yı ve Şems’i daha yakından tanımak için Sinan Yağmur’un Aşkın Gözyaşları serisini de okumanızı tavsiye ederim.

Hamuş 2: Uçakla dönüyorsanız paket etli etmek yaptırmadan dönmeyin. 

Hülya Meral

hulya_meral@hotmail.com

twitter.com/hulyameral

Facebook: Hülya'nın Valizi

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

EMRAH SERBES: Dikkat edin elektrikler gitmesin!..

 

 

Televizyon bağımlılığı üzerine kısa ama çok anlamlı bir yazı...

 

 

Televizyonun diktatör dediğine diktatör, terörist dediğine terörist, hain dediğine hain, şehit dediğine şehit, şerefsiz dediğine şerefsiz, kahraman dediğine kahraman diyen uydu alıcıları sizi.

 

Hiç okumayın, sorgulamayın, araştırmayın, incelemeyin!..

Sadece kumandanın tuşuna basıp ezberleyin!..

Televizyonda yemek yiyenlerin görüntüleriyle beslenip, öpüşenlerin sevdasıyla tatmin olup, askere gidenlerin kanlı elbisesiyle cesur olun.

 

Dünyanın öbür ucundan hiç tanımadığınız birini alçak, yine dünyanın öbür ucundan hiç tanımadığınız birini kahraman…

Yalnız dikkat edin elektrikler gitmesin!..

emrah serbes

 

BİR ANKARA HİKAYESİ

Geçtiğimiz haftalarda Ankara’daydım. Yıllar önce bu şehre geldiğimde devasa gri binalar, devasa hastaneler, iliklerime kadar donduran soğuk  ve tüm bu iç titreten havasına rağmen sıcak, yardımsever,  sürekli hareket halinde, dinamik ve coşkulu bir şehir hayatı ve Ankara insanıyla karşılaşmıştım.

 Şimdiyse gri binaların yanında tıpkı İstanbul’daki gibi AVM sayısının arttığını, şehrin kalbi sayılan Kızılay Meydanı’na kocaman ama bence çok da estetik durmayan bir AVM yapıldığını gördüm. 

 

Pek çok semt, lüks konut inşası hızlıca yayıldığı için inşaat halinde. Örneğin Ağaoğlu’nun çok tartışılan İstanbul 1453 projesine karşılık burada da İncek Life isminde bir proje yürütülüyor. Yeni bina sayısı artsa da Çankaya, Küçükesat gibi semtler hala naif görüntüsünü koruyor.

İki gün içinde nerdeyse kısa bir Ankara turu yaptım diyebilirim. Şehre iner inmez ilk işim Anıtkabir’i ziyaret oluyor. Çok detayına girmiyorum zaten tüm ayrıntıları internette var ama olur da yolunuz Ankara’ya düşerse Anıtkabir’i görmeden dönmek  büyük kayıp olur..  

 

Anıtkabir’den sonra yolum Ulus’a düşüyor. Ulus yıllardır hep kötü anılan bir semtti. Karışık ve düzensiz görünümü yavaş yavaş düzeltmeye başlamışlar.

 

 

Niyetim eski Meclis binasından sonra Ankara Kalesi’ni görmek. Koyunpazarı Yokuşu’ndan yürüdükçe kilimciler, yüncüler, otantik eşya, takı, şal, bakır satan dükkanlar sıra sıra dizilmiş. Kapalıçarşı’da satılan keçe çanta, toka ve süs eşyalarının kaynağı buradaymış meğer..

 

Yokuşu tırmanırken hemen solda antika bir gramafon görmemle gözlerim ışıyor. İçerden gelen müzik fena değil. Meğer Gramafon Cafe’nin önündeymişim. Biraz oturup soluklanıyorum. Yokuş dediğime bakmayın, çok hafif dik.

 

Gramafon Cafe’nin biraz ilerisinde ‘kıtlama çay’ içebileceğimiz Erzurum çayı satan ‘Dadaşlar Kahvesi’ var. Minik hasır taburelerde ikram edilen çayın yanında kavanozla kıtlama şeker ve onu ağza gelecek büyüklükte kırmak için ufak pense geliyor. (Aman tamamını dişinizle kırmaya kalkmayın, soluğu dişçide alabilirsiniz.)

 

 

Kıtlama çay içtikten sonra yolun devamında sağda Rahmi Koç Müzesi Çengelhan’a geliyorum.

 

 

Müzeyi gezmeyi bir dahaki sefere bırakarak önündeki dükkanlardan ipek şal, el yapımı takı ve seramik obje bakıyorum. Çengelhan’ın hemen yanında butik otel olarak hizmet veren Çukurhan yer alıyor. İçeriye davet eden önsezilerimi takip edip içeri süzülüyorum.

 

 

 

Otelin her noktasında antika bir eşya veya obje var. Kapısı açık alt odalarından birine kafamı uzattığımda gördüğüm her şeye hayranlıkla bakıyorum. Buradaki eşyalar Rahmi Koç’un birkaç sene önce gerçekleştirdi tekne ile dünya turundan. (Daha geniş koleksiyonu Haliç’teki Rahmi Koç Müzesi’nde görebilirsiniz.)

 

Kaplan postu asılan duvarın önündeki koltuğa oturup diğer duvarlardaki maskeleri, ortadaki çok eski olduğu belli olan sandığı, Kızılderili oklarını ve tablolarını, ayı, ren geyiyi kafalarını, buda heykellerini inceliyorum.
 

 

Diğer odalarda uzunluğu 5 santimden 20 santime uzanan çeşitli boyutlardaki anahtar koleksiyonu, kilitler, şamdanlar, fil ve at heykelleri yer alıyor.
 

 

İlerledikçe ahşap, kerpiç ve taş karışımı konakları görüp zamanında bu evlerde yaşayanları ve yaşananları gözümün önüne getirmeye gayret ediyorum. Kınacızade Konağı içini gezmek için ideal.
 

 

Hemen karşısında bakanların, milletvekillerin ve uluslararası temsilcilerin ağırlandığı Washington Restoran var. Başkanlığı döneminde Bill Clinton’ı bile ağırlamışlığı var bu restoranın. Dıştan çok mütevazı görünüyor. İçine girmiyorum keza kapıdaki görevli fotoğraf çekmemden çok da memnun görünmüyor. Hatta nerdeyse girmeyeyim diye önümde duruyor.

 

Çok eski bir geçitten girip Ankara Kalesi’ne yöneliyorum.

 

Burada takı, anahtarlık, örgü şapka, çanta satan teyzelere selam vermemenizi öneririm. Hoş selam vermeseniz de onlar sizinle muhabbeti koyuyor.

 

Tepeye çıktığımda manzara mükemmel. Gençlik Parkı'nın fıskıyelerinde sular bir çoğalıp bir azalıyor. Bir de güneş batmaya hazırlanmasaydı da o kareyi çekebilseydim güzel olurdu elbette.

 

Gelin görün ki dolaştıkça dokunduğum taşların eski kokmaması, yeni taş gibi açık renk olması beni şüpheye düşürüyor. Yanımdakilere ‘bence kale burası değil, bu kadar yeni taş olamaz, restore etseler bile tamamını değiştirmezler, yanlış yerdeyiz’ dememle sağımda orijinal Ankara Kalesi’ni görmem bir oluyor…

Reklamlarda gördüğümüz küçük ama cevval, geleceğin girişimcisi çocuk rehberlerden biri bizi duyup ‘Abla gerçek kale karşıdaki. İçindeki  Atatürk’ün  eşyaları çalındığı için kale dışarıya kapatıldı, sadece buradan görebiliyorsun, içine giremiyorsun.’ diyor. Bulunduğumuz yerden, Ulus’u kuşbakışı görüyoruz. Ali Ağaoğlu bir tek burayı ıskalamış, şaşırdım.

Geldiğim yolu geriye yürüyüp Rahmi Koç Müzesi’nin önünden sağa doğru ilerlediğimde  Anadolu Medeniyetleri Müzesi’nin bahçesine giriyorum. Girişler tam 15 TL. Müzekartınız varsa ücretsiz giriyorsunuz.  

 

Bahçede oturmuş dinlenen İtalyan turist sayısı kadar da içeride var. Rehber İtalyanca anlatırken kulak misafiri olmak şahaneJ

Neolitik çağdan Kalkolitik çağa, Urartular’dan Friglere, Hititlere kadar tüm Anadolu uygarlıkları önüme seriliyor.

Ana tanrıça heykelcikleri, boğa heykelleri, Hititler, Urartular, Lidyalılar, Frigler’den kalma aksesuarlar, taslar, kaplar, geometrik motifli renkli mozaikler, levhalar,  mühürler, duvar freskleri, fildişi taraklar ve daha niceleri bu müzede sergileniyor.

Kral Midas’a ait olduğu sanılan mezar anıtında oymalı ve kakmalı geometrik motiflerle süslü tahta panoların yanında duran büyük tunç kazanlar ve kazan kulpları ilgimi çeken bir diğer bölüm.

Müzeden çıktıktan sonra Kuğulupark’a şöyle bir uğrayıp Ankara’ya gelip de uğramadan olmaz yerlerden Arjantin Caddesi’ne doğru yola koyuluyorum. Bu cadde üzerinde pek çok cafe sürekli açılır kapanır ama bir tanesi var ki 1993’ten beri aynı yerinde, konseptini hiç bozmadan hizmet verir. Cafemiz..

 

Bu restoran/cafe lise veya üniversite yıllarını Ankara’da geçiren herkes için nostaljik bir öneme sahip. Hatta bir kış akşamı geldiğimde bahçedeki meşe ağacına ve ağacın altına serpiştirilen beyazlar, beyaz ve pastel renklerdeki dekorasyonu ve beyaz saçlı garsonlarıyla (gerçekten beyaz saçlı garson mu çalışıyor yoksa ortama uysun diye mi spreylemişlerdi hala bilmiyorum) masal gibi bir ortam yaratılmıştı. Bu cafeyi Aşk Tesadüfleri Sever filminden de hatırlayacaksınız.

Gittiğinizde yaşadığınız şehirden tanıdık bir yüzle karşılaşmak olası. Akşamı ve bir Ankara gününü dolu dolu geçirmenin keyfiyle güne Cafemiz’de son veriyoruz.

İncek’te Sarmaşık Cafe’de kuş sesleriyle kahvaltı

Sabah İncek’teki iki katlı, sarı boyalı Sarmaşık Cafe’de kahvaltı etmeye karar veriyorum.

Sunum ve ortam tam istediğim gibi. Kuş sesleri de kahvaltıya eşlik ediyor.

 

Sonraki durağım Altındağ Belediyesi’nin üstün gayretleriyle sıfırdan oluşturulmaya çalışılan Hamamönü.

Buraya giderken de Ulus’a gider gibi hareket ediyorum çünkü birbirlerine yaklaşık 1 kilometre mesafe uzaklıktalar. Safranbolu ve Beypazarı havası verilen Hamamönü öğreniyorum ki öncesinde metruk halde bulunan evler ve çamurlu yollarıyla ünlüymüş.

 
Yüzlerce Hacettepe öğrencisini barındıran semtin zamanında kıymetinin bilinmemiş olmasına şaşırıyorum. Yanınızdan geçen 10 kişiden 8’i beyaz tıp önlükleriyle dolaşıyor ve öğlen yemeklerinde yeni yaratılan bu mahallenin keyfini  çıkarıyorlar.

Hipokrat Cafe’de piyano eşliğinde yemek

Hatta Hipokrat Cafe’de piyano eşliğinde yemek yiyebiliyorsunuz. Fiyatlar hiç abartılı değil, aksine çevredeki öğrencileri düşünmüşler.

Bu evler arasına serpiştirilen sanat galerilerinden birkaçına girip öğlen yemeğinde Hanımeli’nin Malatya usulü mantısını tadıp Kızılay’a gidiyorum.

Kızılay her geçen gün kalabalıklaştıkça enerjisine enerji katıyor gibi. İstanbul ile karşılaştırmam gerekirse bizdeki Kadıköy veya Bakırköy’e çok benziyor. Meydandaki devasa AVM gözümü tırmalasa da görmezden gelip Karanfil’e doğru yavaş yavaş ilerliyorum. Bu arada bu AVM’de mangal bile yapılabiliyormuş!

 

Karanfil’den biraz yürüyünce solda Dost Kitabevi göz kırpıyor. İçeriye giren çıkanın hesabı yok. O kadar kalabalık ki sanarsınız ki kitapları bedava dağıtıyorlar.


Dost Kitabevi şimdilerde gazetelerde, televizyonlarda, dergilerde ve başka iş kollarında kimi görseniz, Ankara’da yaşamış her birinin mutlaka müdavimi olduğu, içten içe bağlılık yaratmış bir Kitabevi.

 

İstanbul’daki kitabevleri gibi içinde seçtiğiniz kitaplara göz atmanıza yardımcı olan koltuklar yok, ayakta inceliyorsunuz ama aradığınız her şeyi o kadar rahat buluyorsunuz ki zaten oturma ihtiyacı hissetmiyorsunuz.


Dost Kitabevi’ni diğer kitapevlerinden ayıran nokta bana göre, maddi kaygıların ötesinde kültür ve sanat misyonunu gönülden üstlenmiş olması ve özellikle edebiyatla ilgili kısımdaki eserleri Alman, Rus, İngiliz, Japon,Fransız..Edebiyatı yazarlarına göre raflamış olmaları. İstanbul’daki kitapçılarda genellikle hepsi tek rafa konur ve edebiyatla tanışan okur hangi yazarın hangi ülkeden olduğunu bilmeden karışık okuma yapar.

Diyebilirsiniz ki tüm bu yazarlar lisede zaten işleniyor.. Ezberci eğitim sistemimiz olduğunu ve öğrencilerin bahsi geçen yazarların bırakın üslubunu, hayatını vs.  isimlerini bile ezberleyerek geçtiği bir sistem içindeyiz, hatırlayalım..



Karanfil

Karanfil’i sağdan soldan kuzeyden güneyden kesen tüm sokaklara girip Ankara halkı nasıl yaşıyor gözlemliyorum. Çocukken TRT’de izlediğim iki sunucu Çiçekçiler Çarşısı’nda çiçek seçiyor. Barlar Sokağı ise akşam gelecek müşterilerini ağırlamak üzere hazırlanıyor.


Az da olsa taze balık satan tezgahlar, her noktada Vitamin Shop denilen belediyeye ait nar, portakal, limon, havuç suyu satan cornerlar, dersaneden çıkmış cafelerde takılan öğrenciler, üniversiteli gruplar..

 

Buralarda dolaşıp Ankara simidi yemeden gitmek olmaz. Pekmeze batırılarak tatlandırılan, odun fırınında pişirilmiş simit şu ana kadar yediğim İzmir, İstanbul, Rize simiti ile karşılaştırınca en güzeli diyebilirim.

Ankara simidi

 

Sonraki durağım Tunalı’daki Hayyami Şarapevi. Ömer Hayyam’dan esinlenerek açılmış mekandan içeriye girdiğinizde şarap fıçılarından yapılma masalar, duvarlarda minyatürler ve zengin şarap kavı ile karşılaşıyorsunuz.



Hayyami

Pek çok şarap çeşidinden denemeniz mümkün. Butik bir şarapevi ancak fiyatlar son derece makul. Yerlerinde olsam peynir tabağı ve mezelerin yanına Ankara simidi de koyardım..

Hayyami’deki keyifli dakikaların ardından son keşif noktam Çay Yolu. Son yıllarda şekillenen semt yeni Ankara olarak tanınıyor. Burayı da İstanbul’un Ataşehir’ine benzetmek yanlış olmaz, sadece müstakil villa sayısı daha fazla.
 

İstanbul’dan bilinen pek çok yeme- içme mekanının bir şubesi Çay Yolu’nda açılmış. Bir şubesi de Tunalı’da olan Kıtır’da kokorecimi bitirip iki günlük Ankara gezimin sonuna geliyorum.

 

Bu gri şehirde, vaktiniz varsa yapılabilecek bir başka şey de şehrin dışında kalan yeşil mesire yerlerine gitmek veya şehirdışındaki otellerde konaklamak. Sadece haftasonu vakit ayırabiliyorsanız İstanbul- Ankara uçakla 40 dakika, otobüsle 6 saat sürüyor.

 

Hülya Meral

hulya_meral@hotmail.com

twitter.com/hulyameral

Facebook: Hülya'nın Valizi